Zasady homeopatii

Każda nauka ma pewne fundamentalne zasady, które zawiadują całym systemem. Homeopatia, jako nauka terapii medycznej kieruje się swoją własną filozofią, a jej terapeutyka jest oparta na zestawie wymienionych poniżej reguł. Należą do nich:

  • Zasada Podobieństwa
  • Zasada Simplex (Pojedynczego Remedium)
  • Zasada Minimum
  • Doktryna Provingu Leków
  • Teoria Chorób Przewlekłych
  • Teoria Siły Witalnej
  • Zasada Dynamizowania Leków

Te fundamentalne reguły są rozwinięte w poniższych podrozdziałach.

 

Zasada Podobieństwa

Homeopatia jest systemem medycyny, opartym na jasno sprecyzowanym prawie, które brzmi Similia Similibus Curentur, co oznacza „podobne leczy podobne”. Słowo Homeopatia, pochodzi z języka greckiego, od słów homoios (podobny) i pathos (cierpienie). Homeopatia może więc zostać zdefiniowana jako metoda terapeutyczna oparta na współzależności symptom-podobieństwo. Prawo homeopatii było stosowane już przed Hahnemannem. U Paracelsusa, Hipokratesa, jak również w starożytnych tekstach ajurwedyjskich, można odnaleźć okazyjne odniesienia do praw homeopatycznych. Jednak to właśnie Hahnemann uznał te prawa za uniwersalne i wyniósł je z nicości, aby stworzyć z nich podstawę kompletnego systemu medycznego.

Według tego systemu, dobór leku jest przede wszystkim oparty na zasadzie, według której musi on mieć zdolność wytworzenia symptomów jak najbardziej zbliżonych do symptomów choroby, tyle, że u ludzi zdrowych. W aforyzmie 26., w Organonie Sztuki Medycznej, Hahnemann ubiera swoje prawo w następujące słowa: „Słabsza dolegliwość dynamiczna jest w całości niwelowana w żywym organizmie, poprzez silniejszą, jeśli ta ostatnia (różniąc się w swoim rodzaju), jest bardzo podobna do poprzedniej, w swoich objawach”.

 

Zasada Simplex - Pojedynczego Remedium

Hahnemann, w aforyzmach 272-274., w swoim Organonie Sztuki Medycznej, stwierdza, że tylko jedna, pojedyncza substancja medyczna, powinna zostać podana pacjentowi w danym czasie. Składają się na to następujące przyczyny:

  1. Proving homeopatycznych remediów był przeprowadzany pojedynczo; również Materia Medica zostały stworzone w oparciu o obserwacje efektów działania leków podawanych pojedynczo, zarówno w provingach planowanych, jak i w przypadkowych.
  2. Tylko jedno remedium może być najbardziej zgodne, w dowolnym czasie, ze stanem dowolnego pacjenta.
  3. Ponadto, jeśli wykorzysta się więcej niż jedno remedium, lekarz nigdy nie będzie wiedział, jaki element przyniósł poprawę i nasze źródło wytycznych na przyszłość, zostanie zaburzone.
  4. Jeżeli na jednej recepcie przepisze się więcej, niż jeden lek, możliwość ich synergistycznego działania nie może zostać wykluczona, ale nie można również dowieść, że efekt leczniczy będzie stanowił całkowitą sumę efektów oddzielnych leków. Leki te mogą nawet wejść w interakcje, które wywołają różne efekty w organizmie pacjenta. Mikstura składająca się z więcej, niż jednego remedium w pojedynczej dawce, stworzy nowe remedium, które powinno zostać sprawdzone, w celu ustalenia jego prawdopodobnych efektów.

 

Zasada Minimum

Dostosowanie leku do konkretnego przypadku nie polega jedynie na jego odpowiednim doborze homeopatycznym, ale w równej mierze na odpowiednio dobranej dawce. Zgodnie z tą zasadą, aplikujemy leki pacjentom w minimalnych dawkach. Dawka minimalna oznacza najmniejszą możliwą ilość leku, która spowoduje najmniejsze możliwe wzbudzenie sił witalnych, jednak wystarczające do wywołania niezbędnych zmian (§ 246). Dawka jest minimalna, ale odpowiednia dla uzyskania delikatnego efektu leczniczego. Koncepcja dawki minimalnej doprowadziła do opracowania praktycznego procesu, nazwanego potencjonowaniem. Aplikowanie minimalnej dawki niesie ze sobą następujące korzyści:

  1. Uniknięcie niepożądanego zaostrzenia stanu pacjenta
  2. Specyficzna akcja dynamiczna, która wywołuje niespotykane, charakterystyczne, wyodrębnione symptomy działania leku, jest osiągana przez jego minimalną ilość
  3. Mała dawka nie pozwala, aby lek wywołał jakiekolwiek szkody organiczne, ani nie ma ryzyka uzależnienia od leku, czy wystąpienia skutków ubocznych
  4. Koncepcję dawki minimalnej można potwierdzić prawem Arndt-Schultza, które mówi, że małe dawki stymulują, średnie dawki paraliżują, a duże dawki zabijają. Innymi słowy, działanie małych i bardzo dużych dawek tej samej substancji, na materię żywą, wywołuje przeciwny efekt.
  5. Zasada najmniejszego działania, sformułowana przez Maupertuisa, francuskiego matematyka mówi, że „Działanie konieczne do wywołania jakiejkolwiek zmiany w przyrodzie, ma najmniejszy wymiar z możliwych, a dawka decydująca jest zawsze nieskończenie mała”.

Zdrowie ludzkie jest uzależnione od perfekcyjnej równowagi, doskonałego balansu, który może zostać zaburzony przez zwykłą drobnostkę i tak samo, zdrowie może zostać doprowadzone do stanu równowagi przez najmniejszą możliwą dawkę medykamentu.

 

Doktryna Provingu Leków

W homeopatii przepisuje się tylko takie leki, których medyczne właściwości są udowodnione poprzez „proving”. Proving oznacza systematyczne badanie patogenicznych (chorobotwórczych) właściwości leku, na zdrowych ludziach w każdym wieku, obu płci i o różnej konstrukcji. Zapiski dokumentujące proving leków, stanowią jedyne wiarygodne źródło wiedzy na temat medykamentów, mające podstawowe znaczenie dla leczenia chorób przy wykorzystaniu homeopatii. Działanie różnego rodzaju leków musi zostać gruntownie przebadane, aby otrzymać pełen zakres informacji o ich leczniczych właściwościach. Leki muszą zostać sprawdzone na ludziach, ponieważ:

  1. Zwierzęta nie potrafią poinformować nas o subiektywnych, bądź mentalnych symptomach działania leku.
  2. Efekty działania tego samego leku na zwierzętach i na ludziach są różne.
  3. Nie otrzymujemy informacji o modalności, ani o pomniejszych symptomach, podczas testowania leków na zwierzętach.
  4. Proving leku musi być przeprowadzony na zdrowych osobach, ponieważ:
  5. W przypadku osoby chorej, symptomy wywołane przez lek i przez chorobę, byłyby trudne do rozróżnienia.
  6. Efekty działania leku na osobę chorą, różnią się od efektów wywołanych na osobie zdrowej.

 

Teoria Chorób Przewlekłych

We wczesnych latach praktyki homeopatycznej, Hahnemann zaobserwował, że pomimo jak najlepszej terapii homeopatycznej, niektóre z przypadków charakteryzowały się nawrotami objawów na przestrzeni czasu. Te niepowodzenia skłoniły go do gruntownego przestudiowania olbrzymiej ilości przypadków przewlekłych i po 12 latach obserwacji, doszedł do wniosku, że choroby przewlekłe są wywoływane przez miazmy chroniczne. Miazmy dzielą się na: Psora (Świerzb), Syphilis (Kiła) i Sycosis (Rzeżączka).

Świerzb jest fundamentalnym powodem i producentem niezliczonych form chorobowych. Jest ojcem wszystkich chorób i co najmniej 7/8 chronicznych dolegliwości stanowi jego pochodną, podczas gdy pozostała część wywodzi się od Kiły i Rzeżączki. Kurację może zapewnić jedynie odpowiednie leczenie anty-miazmatyczne.

 

Teoria Sił Witalnych

Homeopatia kładzie nacisk na obecność i działanie siły witalnej w żywym organizmie. Organizm ludzki jest trynitarną całością, składającą się z ciała, umysłu i ducha. Duch, który jest odpowiedzialny za różne manifestacje życia, został określony przez Hahnemanna mianem „Siły Witalnej”. Dr Hahnemann wspomina o sile witalnej w Aforyzmie 10, jego Organonu Sztuki Medycznej, w słowach: „Organizm materialny bez siły witalnej, nie jest w stanie odczuwać, funkcjonować i jest pozbawiony odruchów samozachowawczych; czerpie on wszelkie odczucia i wykonuje wszystkie swoje funkcje życiowe, wyłącznie w oparciu o byt niematerialny (siłę witalną), która ożywia organizm w zdrowiu i chorobie”.

W dobrym stanie zdrowia, to właśnie siła witalna podtrzymuje normalne funkcjonowanie i odczuwanie organizmu. Jednak kiedy siła witalna zostanie dynamicznie zaburzona przez czynnik chorobotwórczy, powoduje to powstanie nieprawidłowych odczuć i funkcji manifestowanych na zewnątrz poprzez ciało pacjenta, w postaci patologicznych znaków i symptomów, których ogół tworzy obraz choroby.

Jeśli z kolei ma zostać ustalona kuracja, to siła witalna musi się aktywizować, bądź zostać zredukowana, w celu aktywacji i wyzdrowienia. Jeśli siła witalna jest zbyt osłabiona i wyczerpana, wtedy żadne działania medyczne, nie będą w stanie pomóc pacjentowi.

 

Zasada Dynamizowania Leków

Dynamizowanie homeopatyczne, jest procesem dzięki któremu właściwości lecznicze ukryte w naturalnych substancjach w ich podstawowym stanie, zostają rozbudzone i sprowokowane do aktywności na olbrzymią skalę.

Według Dr Stuarta Close, „Homeopatyczne potencjonowanie, jest matematyczno-mechanicznym procesem redukcyjnym, zgodnym ze skalą, dotyczącym substancji medycznych pozostających w formie podstawowej, ukrytej bądź też trującej, do stanu ich fizycznej rozpuszczalności, asymilacji fizjologicznej oraz aktywności terapeutycznej, tak aby stały się nieszkodliwe i można było je wykorzystać jako remedia homeopatyczne”.

Leki homeopatyczne są potencjonowane na dwa sposoby:

  1. Poprzez sproszkowanie – w przypadku substancji nierozpuszczalnych.
  2. Poprzez intensywne potrząsanie – w przypadku substancji rozpuszczalnych.

Cele potencjonowania w homeopatii są następujące:

  • Redukcja ilości substancji medycznej, która pomaga uniknąć nasilenia niepożądanych objawów medycznych i efektów ubocznych.
  • Według założeń homeopatii, siła witalna jest dynamiczna w swej naturze i kiedy zostanie zaatakowana przez chorobę, to stan ten można wyleczyć jedynie dzięki dynamicznej sile podawanego leku, a nie jego materialnej ilości.
  • Poprzez ten proces, najbardziej złośliwe i śmiertelne trucizny stają się nie tylko nieszkodliwe, ale zostają przetransformowane w pożyteczne lecznicze remedia.
  • Substancje, które są inercyjne medycznie w swoim podstawowym stanie, zostają uaktywnione i stają się efektywnym środkiem leczniczym.
  • Medyczne właściwości innych leków, które w swoim stanie naturalnym są mniej lub bardziej aktywne, zostają wzmocnione, a ich zakres działania zostaje poszerzony, dzięki temu procesowi.

Działanie potencjonowanych leków jest głębsze, dłuższe i bardziej rozległe.

Zobacz także