BADANIA HOMEOPATII – 13
Robert Medhurst, autor publikacji The Concordant Clinical Homeopathic Repertory, prezentuje kolejny z serii artykułów na temat najważniejszych badań naukowych, dotyczących homeopatii.
Niektórzy prominentni naukowcy akademiccy, tacy jak np. były Profesor Uniwersytetu Exeter, Edzard Ernst, Profesor University College w Londynie, Michael Baum, Profesor John Dwyer ze szpitala Prince of Wales Hospital w Australii, i inni, są powszechnie cytowani gdy twierdzą, że nie istnieją dowody mogące potwierdzić skuteczność homeopatii, a mainstreamowe media wydają się z radością akceptować te wypowiedzi, tak jakby oceniały one stan faktyczny. Pamiętając o tym, przytaczam kolejne streszczenia najważniejszych artykułów, pochodzących z roczników badań homeopatycznych, które w wyraźny sposób pokazują, że homeopatia działa.
Badania na Ludziach
1. Mohan GR. Efektywność homeopatii w Astmie u Dzieci. Homeopathic Links, lato 2007, Vol 20, 104-107. W niniejszej pracy przedstawiono badania przeprowadzone na terenie Indii, przez homeopatę GR Mohana, analizujące rezultaty homeopatycznego leczenia 81 dzieci cierpiących na klinicznie potwierdzoną astmę , które poprzednio bezskutecznie były leczone przy wykorzystaniu medycyny konwencjonalnej. W tym otwartym badaniu oceniano indywidualnie przepisane leki homeopatyczne, dawkowane przez okres 2 lat, jako środek mający zredukować powroty ataków astmy. Rezultaty były oceniane przy wykorzystaniu 12 punktowej Zmodyfikowanej Skali Borga – subiektywnej skali używanej przy ocenie nasilenia uczucia duszności. Pod koniec 2 letniego okresu objętego badaniem, oceniono rezultaty i okazało się, że napady astmy udało się kontrolować u 60.5% dzieci poddanych leczeniu homeopatycznemu, a pewien stopień kontroli osiągnięto także u 21%. U 12.3% dzieci z badanej grupy, nie udało się osiągnąć efektywnych rezultatów. Do leków najczęściej wykorzystywanych w tym badaniu, należały Arsenicum album, Merc solubilis, Hepar sulph, Arsenicum iod, Antimony tart, Pulsatilla oraz Calc carb.
2. Pai PN. Zespół Nerczycowy. British Homoeopathic Journal, 1969, 58, 94. W tej serii analizowanych przypadków, 23 dzieci cierpiących z powodu klinicznie zdiagnozowanego syndromu nerczycowego, było leczone przy wykorzystaniu indywidualnie dobranych leków homeopatycznych, przez okres trwający od 1 miesiąca, do 7 lat. Dzieci poddano krótko, bądź długoterminowej terapii, a w przypadku kilku ostrych stanów, oprócz leczenia homeopatycznego, zastosowano leczenie wspomagające za pomocą kortykosteroidów. W przypadku dzieci leczonych homeopatycznie lub za pomocą kombinacji terapii homeopatycznej i kortykosteroidowej, nasilenie poprzednio odczuwanych symptomów zostało zredukowane. Najistotniejsze leki homeopatyczne, jakie wykorzystano w przypadkach opisanych w tym badaniu, to Apis mellifica, Arsenicum album, Natrum muriaticum oraz Silica.
3. Keil T, Witta CM, Roll S, Vancea W, Webera K, Wegscheiderb K, Willich SN. Homeopatia kontra Leczenie Konwencjonalne Dzieci z Egzemą Skórną: Komparatywne Badanie Kohortowe. Complementary Therapies in Medicine (2008) 16, 15—21. To prospektywne, wieloośrodkowe, komparatywne badanie kohortowe, w grupach równoległych, przeprowadzono w miejskich i mieszanych miejsko-wiejskich regionach Niemiec. 118 dzieci cierpiących na klinicznie zdiagnozowaną egzemę, przyjęte w 54 praktykach homeopatycznych oraz 64 konwencjonalnych praktykach medycznych leczono z tego schorzenia, wykorzystując normalne programy leczenia, stosowane zazwyczaj w tych klinikach, mianowicie: zindywidualizowaną terapię homeopatyczną bądź konwencjonalną terapię medyczną. Leczenie trwało przez okres 12 miesięcy, a wyniki zastosowania 2 różnych metod terapii, po 6 miesiącach i po 12 miesiącach były oceniane przez dzieci lub ich rodziców, na podstawie oznak i symptomów egzemy, a także na podstawie ogólnej jakości życia. Ogólnie, biorąc pod uwagę powyższe parametry, istniała niewielka różnica pomiędzy wskaźnikami odpowiedzi w obu grupach terapeutycznych, chociaż po 12 miesiącach od rozpoczęcia leczenia, u dzieci stosujących terapię homeopatyczną, stwierdzono mniejszy poziom występowania symptomów, niż u tych leczonych medycyną konwencjonalną. W żadnej z grup nie stwierdzono niepożądanych skutków leczenia.
4. Karow JH, Abt HP, Fröhling M, Ackermann H. Skuteczność Preparatu Arnica montana D4 W Leczeniu Ran Po Operacji Palucha Koślawego, w porównaniu do Diclofenacu. J Altern Complement Med. 2008 Styczeń-Luty;14(1):17-25. W tym randomizowanym, podwójnie ślepym badaniu, wykorzystującym grupy równoległe, 88 pacjentów którzy przeszli operację stopy, losowo przypisano do grup otrzymujących preparat Arnica 4X w ilości 10 pigułek 3 razy dziennie lub Diclofenac 50mg 3 razy dziennie. Obydwie terapie były stosowane przrz okres 4 dni po operacji. W 4 dniu, poddano pacjentów ocenie, ze względu na występujące po operacji podrażnienie skóry, ruchomość, poziom bólu, jak również efekt znieczulający. Analiza wyników w tym punkcie wykazała, że zarówno Arnica, jak i Diclofenac zapewniły taki sam poziom redukcji podrażnienia rany pooperacyjnej (włącznie z opuchlizną) oraz ruchomości. W subiektywnej ocenie, pacjenci stwierdzili, że Arnica sprawdziła się lepiej, niż Diclofenac, pod względem przywrócenia mobilności stawu. Diclofenac, z kolei, lepiej wypadł pod względem redukcji bólu, natomiast nie stwierdzono wyraźnej różnicy w działaniu znieczulającym, podczas 4 dni stosowania leków po operacji. W badaniu zaznaczono również, że Arnica była 60% tańsza, niż Diclofenac.
5. Marian F, Joost K, Saini KD, von Ammon K, Thurneysen A, Busato A. Zadowolenie Pacjentów i Efekty Uboczne w Podstawowej Opiece Medycznej: Badanie obserwacyjne, porównujące Homeopatię i Medycynę Konwencjonalną. BMC Complement Altern Med. 2008 Wrzesień 18;8(1):52. Badanie to zostało przeprowadzone przez Szwajcarskie Federalne Biuro Zdrowia Publicznego, w celu określenia poziomu zadowolenia pacjentów i ich oceny efektów ubocznych po zastosowaniu leczenia homeopatycznego. Stanowiło ono część narodowego programu, stworzonego w celu oceny stosowanej w Szwajcarii medycyny komplementarnej i alternatywnej. Większość danych wykorzystanych w badaniu, pochodziła z kwestionariuszy wypełnianych w okresie wybranych 4 dni i została dostarczona przez lekarzy stosujących medycynę konwencjonalną, lekarzy stosujących medycynę homeopatyczną, a także przez pacjentów, którzy wypełnili kwestionariusze dostarczone mailem w okresie 1 miesiąca po leczeniu. W badaniu wzięło udział 170 lekarzy. W sumie badacze otrzymali 3126 kwestionariuszy, a ich analiza dostarczyła następujących informacji: 21% pacjentów leczonych za pomocą homeopatii stwierdziło “całkowite wyleczenie” zgłaszanych dolegliwości, w stosunku do 28% pacjentów leczonych terapią konwencjonalną, a 53% stwierdziło “całkowite zadowolenie” z leczenia homeopatycznego, w stosunku do 40% pacjentów poddanych terapii konwencjonalnej. Odsetek efektów ubocznych o których informowali pacjenci poddani leczeniu homeopatycznemu, był mniejszy, niż u pacjentów poddanych konwencjonalnej terapii.
6. Walach H, Möllinger H, Sherr J, Schneider R. Homeopatyczne Próby Patogenetyczne wywołują Więcej Specyficznych, niż Niespecyficznych Objawów: Rezultaty Dwóch Podwójnie Ślepych, Kontrolowanych Placebo Badań. J Psychopharmacol. 2008 Lipiec;22(5):543-52. Profesor Harold Walach z Uniwersytetu w Northampton wraz z kolegami, wprowadzili w nawyk przeprowadzanie provingów leków homeopatycznych (szczególnie Belladonny), wykorzystując dość sztywno ustalone ramy. W tym przypadku naukowcy zaprojektowali 2 doświadczenia, które przeprowadzono w ślepych warunkach. W pierwszym badaniu porównywano symptomy zaobserwowane podczas kontrolowanego provingu homeopatycznie przygotowanego Ozonu, z efektami placebo wykorzystanego w taki sam sposób. W drugim badaniu porównywano symptomy zaobserwowane podczas kontrolowanego provingu homeopatycznie przygotowanego Ozonu oraz Irydu, stosowanych indywidualnie, z symptomami zaobserwowanymi podczas zastosowania placebo. Rezultaty wyniesione z oceny doświadczenia dowiodły, że zarówno Ozon, jak i Iryd, zastosowane w warunkach provingu, wywołały statystycznie istotny poziom symptomów, specyficzny dla oryginalnych provingów preparatów homeopatycznych.
Badania na Zwierzętach
1. Banerjee P, Bhattacharyya SS, Pathak S, Naoual B, Belon P, Khuda-Bukhsh AR. Porównanie Skuteczności Dwóch Mikrodawek Potencjonowanego Leku Homeopatycznego, Arsenicum album, w Zmniejszeniu Toksyczności Zaindukowanej przez Powtarzane Subletalne Zastrzyki z Trójtlenku Arsenu u Myszy. Pathobiology. 2008;75(3):156-70. Ta koncepcja, była badana pierwotnie przez Datta, Kundu i innych, a w tej randomizowanej próbie kontrolowanej, potencje 6C i 30C Arsenicum album (Trójtlenku Arsenu) zostały podane myszom, przed wystawieniem ich na działanie materialnych dawek trójtlenku arsenu, w celu oceny, czy potencjonowane Arsenicum album miało jakikolwiek wpływ na skuteczność podanego myszom arszeniku. Myszy zostały podzielone na 6 grup, z których 1 otrzymała Arsenicum album 6C, druga grupa otrzymała Arsenicum album 30C, a pozostałe 4 grupy otrzymały różnego rodzaju substancje kontrolne. W 30, 60, 90 i 120 dniu po rozpoczęciu eksperymentu, ocenie poddano różne komórkowe i biochemiczne parametry, takie jak kwasowe i zasadowe fotosfatazy, aminotransferaza alaninowa i asparaginianowa, glutation, peroksydacja lipidów, katalaza oraz and dehydrogenaza bursztynianowa. Po przeanalizowaniu wyników, okazało się, że potencje 6C i 30C Arsenicum album, zapewniły ochronę przed działaniem trójtlenku arsenu, a potencja 30C zapewniła nieco wyższy poziom ochrony, niż potencja 6C.
Badania na Roślinach
1. Baumgartner S, Shah D, Schaller J, Kämpfer U, Thurneysen A, Heusser P. Reproduktywność stymulacji wzrostu pędów grochu karłowatego przez homeopatyczne potencje kwasu giberelinowego. Complement Ther Med. 2008 Sierpień;16(4):183-91. W tym szwajcarskim doświadczeniu, które stanowiło lekko zmodyfikowaną wariację pracy wykonanej na tym polu przez Hammana i innych, sadzonki grochu karłowatego w 4 partiach, zawierające nasiona pobrane od roślin dorosłych, w latach 1997, 1998, 1999 i 2000, zostały poddane działaniu kwasu giberelinowego (GA) w potencjach 17X i 18X, a następnie kultywowane w kontrolowanych warunkach, obok sadzonek grochu karłowatego, które otrzymały taki sam poziom ekspozycji na 2 negatywne substancje kontrolne. GA w materialnych dawkach, jest często komercyjnie stosowany w celu przerwania okresów spoczynkowych nasion i posiada zdolność stymulowania wzrostu sadzonek. GA stanowi endogeniczny komponent niektórych nasion i bierze udział w procesie wzrostu oraz aktywności alfa amylazy w roślinach. Po14 dniach zmierzono wysokość wszystkich sadzonek i po przeprowadzeniu ich oceny okazało się, że próbki kontrolne zachowały się zgodnie z przewidywaniami, partia sadzonek z roku 1997 poprzednio poddana działaniu GA 17X i GA 18X, przekroczyła poziom wzrostu sadzonek kontrolnych o wartość 11.2% a partia z 1998 odpowiedziała zarówno stymulacją, jak i zahamowaniem wzrostu. Próbki z lat 1999 i 2000 nie odpowiedziały na żadną z zastosowanych potencji GA.