Badania naukowe (2)

BADANIA HOMEOPATII – 2

Biblioteka Wydziału Akademickiego Szpitala Homeopatycznego w Glasgow, chwali się posiadaniem 19 000 naukowych opracowań na temat leczenia homeopatycznego zastosowanego u ludzi. W tym artykule zajmiemy się badaniami na ludziach, dotyczącymi tej tematyki – nie wszystkimi 19 000 o jakich wspomnieliśmy, gdyż to zapewne więcej informacji, niż byście potrzebowali, ale niektórymi z bardziej prestiżowych testów, jakie przeprowadzono w okresie ostatnich kilku lat.

Jednym z pierwszych i najważniejszych testów, nie była próba kliniczna jako taka, ale retrospektywne spojrzenie na różnice pomiędzy liczbą zgonów w europejskich szpitalach homeopatycznych, a ortodoksyjnych szpitalach medycznych, jakie stwierdzono podczas epidemii cholery w Europie, w środku XIX w. Podczas wybuchu epidemii w Wiedniu, na przykład, 30% chorych wysłanych do szpitali praktykujących medycynę ortodoksyjną, zostało wyleczonych, natomiast szpitale homeopatyczne, działające na tym samym terenie, miały skuteczność w granicach 67%. Znacznie wyższe wskaźniki wyleczenia dzięki zastosowaniu homeopatii, zanotowano również w innych częściach Europy.¹ Chociaż wiele czynników w pracy, mogło mieć wpływ na przytoczone dane, to i tak zaznaczają one w wyraźny sposób skuteczność leczenia homeopatycznego.

Ponad 100 lat później, w roku 1986, Dr David Reilly, ze Szpitala Homeopatycznego w Glasgow, opublikował artykuł w piśmie Lancet, donosząc o badaniach dotyczących wykorzystania homeopatycznych roztworów zmieszanych pyłków drzew, w porównaniu z placebo, u 144 pacjentów cierpiących z powodu kataru siennego.² Użycie homeopatycznych roztworów pyłków różniło się znacznie od efektów zastosowania placebo. Warto zaznaczyć, że mieszanina pyłków została podana w potencji 30C. Taka potencja jest o kilka razy bardziej rozcieńczona niż roztwór, który w zgodzie z obliczeniami matematycznymi, nie zawierałby już żadnego śladu pyłków. Pod względem fizycznym więc, obydwa wykorzystane środki nie zawierały absolutnie żadnych składników aktywnych.

David Reilly doszedł do tych samych wniosków ponownie, w roku 1994, kiedy przeprowadził kolejną próbę z wykorzystaniem czynnika placebo, tym razem badając wpływ leków homeopatycznych na pacjentów, u których wykazano astmę alergiczną.³ Po raz kolejny, lek homeopatyczny udowodnił swoją wyższość nad placebo i po raz kolejny został on podany w potencji 30C. Jednym z powodów krytyki pod adresem prób klinicznych, dotyczących medycyny homeopatycznej, jest zarzut, iż są one nieudolnie zaplanowane. Ostatnia próba, przeprowadzona przez Reilly’ego, była tak doskonale przygotowana i przeprowadzona, że wydawcy pisma Lancet pokusili się o następujący komentarz: „albo coś jest nie w porządku z próbami klinicznymi, przeprowadzanymi w tradycyjny sposób, albo efekty homeopatycznej immunoterapii rzeczywiście różnią się od efektów placebo…tak skrupulatnie przeprowadzone doświadczenia po prostu nie mogą nie przyciągnąć uwagi czytelników Lancet.”⁴

W 1991, British Medical Journal, opublikował artykuł autorstwa trzech holenderskich epidemiologów⁵, który stał się częstym tematem do dyskusji, natychmiast po ukazaniu się w prasie. W artykule, autorzy analizowali 105 prób klinicznych, dotyczących homeopatii. 81 z przeprowadzonych prób, wykazywało statystycznie znaczącą korzyść, wynikającą z zastosowania leczenia homeopatycznego. Autorzy podzielili również próby na takie, które obejmowały specyficzne warunki, w celu wykazania sukcesu bądź porażki tej formy leczenia, w przypadku konkretnych chorób. Na przykład, 5 na 5 prób klinicznych dla kataru siennego, miało pozytywny rezultat, a biorąc pod uwagę próby dotyczące problemów umysłowych lub emocjonalnych – 8 na 10 wypadło korzystnie. 6 na 7 prób badających wpływ homeopatii na infekcje, z kolei, pokazało, że ten sposób leczenia może efektywnie wyeliminować problem.

W roku 1991, dziennik Pediatrics, opublikował pracę Dr Jennifer Jacob⁶, porównującą leki homeopatyczne z placebo (zastosowane wobec biegunki u dzieci). Przeprowadzono podwójnie ślepe testy, aby wyeliminować możliwość rozpoznania przez pacjentów i osoby przepisujące leki, czy mają do czynienia z prawdziwymi lekami, czy z próbką placebo. Aby jeszcze bardziej zwiększyć wiarygodność danych, leki oraz placebo były zamieniane pomiędzy dwoma grupami. Badacze stwierdzili, że zarówno czas trwania jak i nasilenie choroby, zostały zredukowane dzięki homeopatii.

Teksty źródłowe:

1. Leary, Cholera 1854 Update, Brit Hom J., April 1994, 83,117-121.
2. Reilly, et al., Is Homoeopathy a Placebo Response?, Lancet, 1986, 881-886.
3. Reilly et al., Is evidence for homoeopathy reproducible?, Lancet, Vol 344, December 10, 1994, 1601-1606.
4. Lancet, Vol 344, December 10, 1994, 1585.
5. Kleinjen et al., Clinical Trials in Homoeopathy, BMJ, 1991: 302, 316-23.
6. Jacobs, J, et al, Treatment of Acute Childhood Diarrhoea with Homeopathic Medicine: A Randomised Clinical Trial in Nicaragua, Pediatrics, Vol 93, No 5, May, 1994, 719-724.
7. Lamont, J., Homoeopathic Treatment of Attention Deficit Disorder, Briti Hom J, October 1997, Vol 86, 196-200.